بررسی بیماران ارجاع شده جهت مطالعات الکترودیاگنوز به سه مرکز دانشگاهی، درمانی و خصوصی شهر تهران

سابقه و هدف: طب الکترودیاگنوز به عنوان یک مشاوره پزشکی مهم در تشخیص و پیگیری طیف وسیعی از اختلالات عضلانی- عصبی-اسکلتی مورد استفاده گروه های مختلف پزشکی است. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی تنوع بیماری ها، گروه بندی سنی و جنسی بیماران ارجاع شده و تخصص پزشکان ارجاع دهنده جهت انجام الکترودیاگنوز بر حسب مراکز انجام دهنده این مطالعات در شهر تهران بود. روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات ثبت شده الکترودیاگنوز سه مرکز تشخیصی شهر تهران شامل مرکز دولتی دانشگاهی (بیمارستان شهدای تجریش)، مرکز دولتی درمانی غیردانشگاهی (بیمارستان میلاد) و یک کلینیک خصوصی طی سال 1391 بررسی شد. داده ها بر اساس متغیرهای دموگرافیک، تخصص پزشک ارجاع دهنده، تشخیص نهایی و نوع پرداخت هزینه بررسی شد. یافته ها: از میان 9567 مراجعه کننده، 3773 (39%) مرد و 5794 (61%) زن بودند. سن مراجعه کنندگان 2/15±17/47 بود. شایع ترین بیماری های یافت شده در بررسی الکترودیاگنوزیس به ترتیب سندرم تونل کارپال (28 درصد)، رادیکولوپاتی کمری (24 درصد) و رادیکولوپاتی گردنی (12 درصد) بودند و نتیجه بررسی 31% بیماران نیز طبیعی بود. شایع ترین ریشه کمری و گردنی درگیر به ترتیب l5 (5/49%) و c6 (42%) بود. میزان موارد نرمال در بیماران بیمه ای به طور معنی داری بیشتر از بیماران غیر بیمه-ای بود. نتیجه گیری: علی رغم وجود و گسترش کمی و کیفی مراکز تصویربرداری، میزان ارجاعات به سرویس های الکترودیاگنوزیس از سوی پزشکان درمانگر مرتبط با بیماران نوروموسکلواسکلتال زیاد است که می تواند نشانگر خصوصیت کیفی این روش نسبت به روش های تصویربرداری مرسوم باشد که احتمالا قادر به ارزیابی فیزیولوژیک و عملکردی ساختارهای مورد بررسی است. بیشترین تشخیص های یافت شده در این مطالعه شامل درگیری ریشه های نخاعی گردنی و لومبوساکرال و سندرم های گیرافتادگی اعصاب محیطی بودند. واژگان کلیدی: الگترودیاگنوزیس، emg ، ncv، دموگرافی بیماران.